Görünen o ki sırf evcil köpeklerimiz için değil, sokaklarda kendi hayat uğraşını veren dostlarımız için de durum pek iç açıcı olmazdı. Zira bizler olmazsak bir kap mama yahut suya ulaşamazlar, ayrıyeten insan atıkları da olmayacağı için karınlarını doyurmakta büyük zorluk çekerlerdi.
Nihayetinde de tüm tertip altüst olur ve dünyadaki yaklaşık 800 farklı köpek ırkı, tek tip bir hâl alırdı. Pekala bu ırk tam olarak neye benzeriydi?
Araştırmacılar, sempatik dostlarımızı 10.000 ila 40.000 yıldır evcilleştirdiğimizi kestirim ediyor.
Bizler de on binlerce yıldır onların yiyecek, korunma ve barınma muhtaçlıklarının karşılanması için tüm çabalarımızı gösteriyoruz. Lakin şayet bizler olmasaydık, bilhassa bakıma alışkın olan köpekler kendi başlarının dermanına bakmayı öğrenmek zorunda kalırdı.
Hiçbirimiz mama kaplarını dolduramayacağımızdan, hayatta kalmaları için yiyecek toplamaları ve avlanmaları gerekecekti. Bu noktada Retriever ya da Spaniel üzere avlanma ve takip yetenekleri bir oldukça fazla olan köpek ırklarının işi, başkalarına nazaran daha kolay olurdu.
Yine bu tüylü dostlarımız bizlerin ve sıcaklık denetiminin olmadığı bir dünyada, yabani çeşitler üzere yaşayacaktı.
Yani sıcak ve soğukla çok düzgün uğraş edemeyen köpek ırkları, bir oldukça zorlanırdı. Elbette Husky üzere kalın kürklü köpekler ya da Bulldog üzere düz yüzlü köpekler, sıcak yahut soğuk bölgelere bir nebze daha ahenk sağlayabilir.
Fakat Boxer üzere kısa tüylü ırklar yahut Tazı üzere beden yağı hayli az olan köpekler ise özellikle soğuk iklimlerde büyük bir ömür çabası verirdi.
Ayrıca şayet bizler olmasaydık, doğal seçim süratle devreye girerdi.
Avlanma hünerleri, ahenk sağlama, hastalıklara karşı direnç ve toplumsallık üzere temel hayatta kalma özelliklerinden mahrum kalan köpeklerin sayısı giderek azalırdı. Bilhassa aşırı küçük yahut çok büyük köpekler çok daha dezavantajlı olurdu.
Çünkü köpeğin büyüklüğü onun kalori gereksinimini, ortamlar ortası beden sıcaklığı düzenlemesini ve yırtıcılara karşı hassaslığını etkilerdi ve nihayetinde farklı ve tek tip bir köpek ırkı ortaya çıkardı.
Köpekler, eşlerini büyük oranda cinslerine nazaran seçmezler ve fırsat bulduklarında, kendilerinden çok farklı olan bir ırkla kolay kolay çiftleşebilirler.
Zaman içinde de farklı köpek ırkları kaybolur ve sınırsız çiftleşme, tıpkı Avustralya yerli topluluklarındaki kamp köpekleri ve Güneydoğu Asya’da görülen köpeklere misal bir formda tek tip bir köy köpeğini ortaya çıkarırdı.
Bu köpekler tipik olarak istikrarlı bir yapıya, orta büyüklüğe, çeşitli renklerde kısa kürklere, dik kuyruk ve dik kulaklara sahip olurdu. Ama tüyleri, iklim faktörlerine adaptasyon sebebiyle bölgesel farklılıklarla çeşitlenebilirdi.
Ayrıca bu türlü bir senaryoda tüm köpekler, uzun vadede epeyce vahşileşir ve sosyallik ve beslenme açısından da şimdinin yırtıcı köpekleriyle birebir aynı olurdu. Bu türlü bir durum da nihayetinde muhakkak bölgelerde küçük aileler oluşmasına ve yıllık üreme nizamının tekrar oturmasına imkan sağlardı.